4. De eerste ontmoeting met de Kim familie.

-De oudste zus die samen met ons naar Geoje-Do gaat-

De snelle ferry meert aan in de haven van Okpo. Mensen beginnen op te staan en hun spullen te verzamelen. Ik voel me opgelaten, raar, nieuw, anders, toeristisch, bijzonder, onzeker, zenuwachtig en nog steeds aan het dromen. Het voelt alsof ik zometeen een overvolle concertzaal binnenstap als artiest. In de ferry zat ik na te denken over de openingszin die ik zou gebruiken zodra ik zou uitstappen, echt iets ludieks kon ik door de zenuwen niet bedenken, maar besloot om als eerste om het hoekje te kijken, en dan tevoorschijn springen en "yeah" roepen! Nog steeds geloof ik het niet, en spiek door de ramen van de ferry om alvast een glimp van enig familielid op te vangen. We spreken af dat Dennis met de filmcamera alvast vooruit gaat om de "happening" te filmen. Ben ik in de ferry druk aan het zoeken naar mijn koffer, die Ryu en de oudste zus, natuurlijk al meegenomen hadden. Dus ik begin mij druk te maken dat mijn koffer is gestolen en stap ik bijna als laatste uit de ferry. Dit maakt het alleen maar spannender, vooral voor de broers die pas geloven dat ik het ben als ze mij in het echt zien. Door de positieve opening van mij viel er bij de broers gelijk een last van hun schouders. Zij denken dat ik een hoop woede en verwijt zal brengen en zijn ook erg zenuwachtig. Als mannen omhelzen we elkaar en de tweede broer plukt aan mij alsof ik een kip ben. Als een blinde word ik naar de auto geloodst, ze zijn als de dood dat mij iets zou gebeuren. Neef Jungmin die bij de broers woont hielp met de bagage en vervolgens reden we van Okpo naar Sinhyeon Eup, waar de broers wonen. We komen aan bij het huis van de broers. Moeder staat buiten op ons te wachten samen met de vijfde zus. Ik stap op moeder af en net als ik vlak voor haar sta, spuugt zij nog een restje rijst uit die tussen haar tanden en Lippen zat. Moeder had niet in de gaten dat ik voor haar stond, en met haar ene oog waarmee ze nog kan zien, ziet ze ook niet erg veel. Daarbij komt ook dat moeder al dingen vergeet en grote delen van de dag psychisch niet aanwezig kan zijn. Dus ik trek mij er niet veel van aan dat zij spuugde en we betreden de woning. Moe van de reis laten we de tassen vallen waar ze moeten zijn. Als eerste vraagt de oudste broer aan de tolk of ik de broer wel had verstaan toen we nog op de kade stonden. Hij zei namelijk "I waited all my life to meet you" Natuurlijk verstond ik dat niet en de broer vraagt of ik het wil herhalen. De Engelse taal hebben de Koreanen niet echt geleerd, dus kun je hier ook niet veel van verwachten. De meeste mensen die nu op school zitten krijgen in ieder geval wat basis Engels. Dus op de manier waarop die zin gebracht werd, zou ik het eerder Koreaans noemen dan Engels. Op dit moment is de oudste broer flink aan het oefenen en krijgt steeds meer het Engels door. De tweede broer is wat gemakzuchtiger en denkt dat het wel aan komt waaien.