16. dag 12. Nu echt afscheid.

Rond een uur of zes ’s ochtends word ik wakker want de 2e broer is zich aan het aankleden. Hij komt rustig bij mij zitten en wacht tot ik wakker wordt, wat ik al ben. Hij knuffelt mij en zegt dat ie zo meteen opgehaald wordt door zijn collega, en dat ik verder moet slapen. Om een uur of 9 ’s ochtends ben ik in de badkamer om mij voor de laatste keer te wassen in Koreaanse stijl.(Grote bak water vullen, op je hurken insmeren met zeep, en afspoelen met water) De oudste broer probeert moeder ervan bewust te maken dat ik wegga en moeder zegt nog wat tegen mij. De oudste broer maakt een laatste ontbijt en vervolgens vertrekken we naar het busstation. Een ticket wordt gekocht en wachten tot het tijd is. Het valt mij reuze mee dat ik niet emotioneel ben, we hebben de laatste dagen langzaam afscheid kunnen nemen en dat scheelt veel emotie. Moeder blijft in de auto zitten en ik zeg haar gedag, moeder die nu wel beseft dat haar jongste telg weer naar huis gaat, en zegt dat ik sterk moet zijn. Langzaam terwijl ik in de bus zit, wachtend op vertrek, zie ik dat de oudste broer zich wat verstopt achter geparkeerde auto’s, hij heeft het zeker moeilijk en wil niet laten zien dat hij moet huilen. Hij spiekt tussen de auto’s door om stiekem te kijken maar ik zie hem wel. Uiteindelijk houd hij zich sterk en zwaait me uit. Met een brok in mijn keel rijdt de bus richting Seoul. Nog steeds is het een droom die ik niet kan geloven. In al mijn jaren weten zij van mijn bestaan, en zijn ons nooit vergeten. Zij hebben mij in 3 weken laten weten dat ik ook op een voetstuk hoor en belangrijk ben, en dat ik gezond moet blijven. Zij vertelden wie ik ben, terwijl ik 30 jaar lang niet wist wie ik was. Ook al zou ik in Nederland niemand hebben, dan heb ik daar een familie dat onvoorwaardelijk van mij houd. Ik moet ongeveer 4 uren in de bus zitten om in Seoul aan te komen. Tijdens de reis denk ik na over de vakantie en besef nu pas wat vakantie kan betekenen, of wat genieten is, iets heel intens beleven is absoluut nieuw voor mij. Zoveel rust heb ik nog nooit gevoeld, ondanks de enorme drukte van de familie en het drukke land zelf. Rust in die zin houd voor mij in dat mijn ziel op zijn plek is, en dat is iets wat je niet kan omschrijven. Om zoiets te kunnen begrijpen moet je eerst uit een ver land zijn geplukt, of heel dicht bij een persoon staan. Ook vraag ik mijzelf nog steeds af waarom ik 2x heb moeten huilen in de vakantie. Hier is voor mij geen direct aanwijsbare verklaring voor, alleen vind ik het nog steeds een oprechte uiting en een blijk van liefde en gemis. Ik verheug mij om Ryu Dennis en Jae Jin weer te zien, want ik heb inmiddels alweer veel te vertellen. In de bus zat ik voor een poos alleen wat 3 weken niet geweest is, uitgeput val ik een paar keer bijna in slaap. In Seoul staat de tolk te wachten op mij, wat we afgesproken hadden. Hij begeleid me naar het hotel waar Ryu en Dennis zijn. Meteen gaan we koffie drinken en babbelen gelijk bij. Dezelfde avond zijn we naar een Chinees restaurant geweest waar ze echte Chinees eten hebben, dit is een luxe tent. Maar we vieren dat de vakantie erop zit en bestellen alles wat we lekker vinden. dat is ook lekker na 3 weken Koreaans eten! De volgende dag pakken we onze koffers in en brengen die naar beneden. We ontbijten in het hotel en nemen tevens afscheid van het lieve hotelpersoneel. Het hotel had een taxibus en we reden richting Inch-On Airport. The end.