2. Postpakketje uit Korea.

Vanaf het moment dat er nieuws is vanuit Korea, beginnen de zware tijden voor mij. Zal het postpakketje wel aankomen? Hoe zullen ze eruit zien? Wat zal er door hun heengaan? Zitten zij wel te wachten op mij? Het eerste wat ik moest doen was contact opnemen met een medewerkster van Wereldkinderen. Het postpakketje zou via Wereldkinderen naar Ryu en Dennis gestuurd worden, maar Ryu en Dennis zitten nu in het vliegtuig en komen pas over een week terug. Zolang kan ik natuurlijk niet wachten en Dennis adviseerde om via de contactpersoon het pakketje naar mijn adres te laten sturen. Toen ik bericht kreeg van Wereldkinderen, hadden zij het postpakketje reeds naar mijn adres gestuurd. Natuurlijk ben ik gewoon aan het werk, dus moest ik het pakketje na mijn werk ophalen op het postkantoor. Vanaf mijn werk in Heerenveen reed ik met een collega mee waar ik mijn verhaal aan vertelde, en die besloot extra hard te gaan rijden om op tijd bij het postkantoor te zijn. Dankzij zijn vliegensvlugge actie waren we op tijd. Geduldig sta ik in de rij en passeert in mijn gedachten iedere mogelijkheid die kon leiden tot het niet verkrijgen van het pakketje. Maar geluk hoort bij de mens en ook ik werd blij gemaakt met een pakketje uit Korea! Terug in de auto scheurde ik zo snel mogelijk de envelop open en staarde voor het eerst naar mensen op de foto,s die ik 30 jaar lang niet gezien heb, en die toch mijn eigen bloed zijn. Er waren later momenten dat ik urenlang staarde naar de foto,s. Dit is het eerste tastbare wat ik sinds 30 jaar vanuit Korea krijg. Onbewust doet het veel meer met me, dan dat ik er van dat moment ervan uit op kon maken. De droom die werkelijkheid is, blijft tot nu toe een droom die voor mij niet te bevatten is. Nog steeds kan ik het niet geloven dat er aan de andere kant van de wereld mensen zijn die van mijn bestaan weten. Vanaf het moment dat ik de eerste informatie kreeg, is mijn hoofd alleen nog maar bij Korea.