8. Dag 4. Lunar.
Als wij aankomen bij de woning van de broers, zijn de zussen druk bezig met eten voorbereiden. Daar zijn ze ook al dagen mee bezig, en het is een zware klus. 
De mannen hadden keurig hun Hanbok aangetrokken en bij de zussen bleef het erbij, hoewel Ryu onder enig protest toch haar ongemakkelijke Hanbok aantrok. De ceremonie bestaat uit eerbetoon, buigen en rituelen. Het eten, wat later opgegeten wordt, ligt op tafel. (natuurlijk een lage tafel) Met daarachter een scherm met spreuken. Het eten moet op een bepaalde manier op tafel liggen voor de ceremonie. 
Iedereen moest uiteindelijk buigen om eer te betonen aan de voorouderen etc. Voor mijzelf betekend zo'n ceremonie niet veel, heb hooguit veel respect voor deze traditie. 'S ochtends hielden wij de ceremonie. Het ritueel bestaat voor de mannen uit; Buigingen, water schenken, eten op tafel verplaatsen, een plate met een heel klein beetje van alle eten (dient voor de vrienden van onze voorouderen) buiten neerleggen, en vervolgens een spreuk op papier verbranden. Wel grappig allemaal. Hierdoor merk ik toch wel dat respect voor elkaar, de belangrijkste bron is voor een goede en lange verstandhouding. En dat respect in Korea zeer belangrijk is. De ceremonie is voorbij, wel erg veel werk voor 10 minuten ceremonie. We gaan wandelen bij hun huis. Niet ver er vandaan zien we een gedenkplaats van de Kim familie. Nu heet zowat heel Korea Kim, maar het grappige is dat de tweede broer op de bordjes las dat dit toevallig onze Kim clan familie is! De broers wisten dit zelf ook nog niet en stonden versteld. Verderop nog een tempeltje bezocht, en thee gedronken met een vrouwelijke monnik. Trots liepen Dennis en ik met onze Hanbok door het dorp terug naar de woning van de broers. De oudste broer zat al in zijn auto en wachtte op mij. We moeten de andere familieleden ophalen die per veerboot aankomen op het eiland. Met z'n tweetjes rijden we naar de haven.Opnieuw ben ik in spanning en we wachten op de veerboot. Eindelijk staat de boot stil. De vierde zus met man en 2 dochters staan voor mij, en de dochter van de tweede zus en de man van de vijfde zus. Zo! Nog steeds in mijn Hanbok begroet ik deze mensen. De nichtjes giechelen over mijn kale kop, wat helemaal niet gebruikelijk is in Korea. Als je kaal bent, ben je gangstar of monnik. Maar niet voor de lol, bij mij dus wel! En dat verander ik lekker niet. Terug in het huis wordt de tafel wederom gedekt, met Lunar eet men continu, en komen vaak wat kilo's aan. Dus ik ook! 
Tijdends de maaltijd, die bestond uit zeer veel gerechten, moesten wij ook rauwe oester proberen. Dennis en ik deden dat keurig en vonden het niet echt geweldig, en Ryu na protest, walgde van het snotterige geval. Later kregen we de oester gekookt, wat al veel beter smaakt, en nog later kregen we ze gefrituurd, en dat was zeker oke! Er wordt veel gebabbeld over ons en met ons. Terwijl er aan tafel nog wordt nagebabbeld, gaat Dennis met Jae Jin een eind wandelen. Dennis wil een berg beklimmen die hij verderop gezien had. De vrouwen beginnen met afruimen. Ik verbaas mij erover dat zij mij iedere keer letterlijk uit de keuken schoppen als ik wil helpen, maar als zij dat perse zo willen, oke. Eet nog een stukje peer en ga even een peukje roken buiten. Voel mij kiplekker en vind het erg fijn dat ik bijna de hele familie zie. Terwijl ik de eerste hijsen van mij sigaret neem, en me erg vrolijk voel, kwam ik tot een punt. Langzaam kwam er een emotie los waarin ik geen sturing kon geven. Er rolde een dikke traan over mijn wang, en er volgden snel meer. Zacht gezegd barstte ik in tranen uit, maar waarom? hoezo? waar slaat dit op? hoe kan dit nou? De tweede broer komt naar buiten omdat hij mij van binnenuit wel gezien heeft. Hij komt bij mij staan en zegt dat Dennis de berg op is. dat weet ik ook wel, en zeg dat ik het even zwaar heb. De broer vraagt of alles oke is en troost mij intussen. Op zijn schouder hangend heb ik geen controle meer over mijn emoties. Er was sprake van een intense beleving die de broer goed aanvoelde. De broer blijft er nog stevig onder ondanks mijn uitbarsting. Heb nog nooit zoiets gehad. De aantal keren dat ik gehuild heb is op 1 hand te tellen. Dit kwam volledig uit het niets! Ik vind dit een eerlijke manier van uiting, en kan niets anders dan toegeven. Nog steeds snap ik niet helemaal waarom ik zo erg moest huilen. Maar snap wel wat het is als je onderbewustzijn spreekt! Ik kan weer een beetje fatsoenlijk ademen, en we gaan naar binnen. Tenslotte vriest het een beetje buiten. Zodra ik in de huiskamer kom, zie ik dat de oudere mannen wat snotterig zijn. De hele familie had waarschijnlijk voor het raam gehangen toen wij buiten stonden, en voelde de emotie ook. Zij waren ook wel even stil en ik troostte de oudere mannen. Later deden we Koreaanse spelletjes, en bestudeerden de Geoje Map(fonetisch=Koodjee) Hebben toen familiefoto's gemaakt, veel gelachen, rond 12uur naar het appartement en slapen. Morgen weer een nieuwe dag.
De mannen hadden keurig hun Hanbok aangetrokken en bij de zussen bleef het erbij, hoewel Ryu onder enig protest toch haar ongemakkelijke Hanbok aantrok. De ceremonie bestaat uit eerbetoon, buigen en rituelen. Het eten, wat later opgegeten wordt, ligt op tafel. (natuurlijk een lage tafel) Met daarachter een scherm met spreuken. Het eten moet op een bepaalde manier op tafel liggen voor de ceremonie. Iedereen moest uiteindelijk buigen om eer te betonen aan de voorouderen etc. Voor mijzelf betekend zo'n ceremonie niet veel, heb hooguit veel respect voor deze traditie. 'S ochtends hielden wij de ceremonie. Het ritueel bestaat voor de mannen uit; Buigingen, water schenken, eten op tafel verplaatsen, een plate met een heel klein beetje van alle eten (dient voor de vrienden van onze voorouderen) buiten neerleggen, en vervolgens een spreuk op papier verbranden. Wel grappig allemaal. Hierdoor merk ik toch wel dat respect voor elkaar, de belangrijkste bron is voor een goede en lange verstandhouding. En dat respect in Korea zeer belangrijk is. De ceremonie is voorbij, wel erg veel werk voor 10 minuten ceremonie. We gaan wandelen bij hun huis. Niet ver er vandaan zien we een gedenkplaats van de Kim familie. Nu heet zowat heel Korea Kim, maar het grappige is dat de tweede broer op de bordjes las dat dit toevallig onze Kim clan familie is! De broers wisten dit zelf ook nog niet en stonden versteld. Verderop nog een tempeltje bezocht, en thee gedronken met een vrouwelijke monnik. Trots liepen Dennis en ik met onze Hanbok door het dorp terug naar de woning van de broers. De oudste broer zat al in zijn auto en wachtte op mij. We moeten de andere familieleden ophalen die per veerboot aankomen op het eiland. Met z'n tweetjes rijden we naar de haven.Opnieuw ben ik in spanning en we wachten op de veerboot. Eindelijk staat de boot stil. De vierde zus met man en 2 dochters staan voor mij, en de dochter van de tweede zus en de man van de vijfde zus. Zo! Nog steeds in mijn Hanbok begroet ik deze mensen. De nichtjes giechelen over mijn kale kop, wat helemaal niet gebruikelijk is in Korea. Als je kaal bent, ben je gangstar of monnik. Maar niet voor de lol, bij mij dus wel! En dat verander ik lekker niet. Terug in het huis wordt de tafel wederom gedekt, met Lunar eet men continu, en komen vaak wat kilo's aan. Dus ik ook! Tijdends de maaltijd, die bestond uit zeer veel gerechten, moesten wij ook rauwe oester proberen. Dennis en ik deden dat keurig en vonden het niet echt geweldig, en Ryu na protest, walgde van het snotterige geval. Later kregen we de oester gekookt, wat al veel beter smaakt, en nog later kregen we ze gefrituurd, en dat was zeker oke! Er wordt veel gebabbeld over ons en met ons. Terwijl er aan tafel nog wordt nagebabbeld, gaat Dennis met Jae Jin een eind wandelen. Dennis wil een berg beklimmen die hij verderop gezien had. De vrouwen beginnen met afruimen. Ik verbaas mij erover dat zij mij iedere keer letterlijk uit de keuken schoppen als ik wil helpen, maar als zij dat perse zo willen, oke. Eet nog een stukje peer en ga even een peukje roken buiten. Voel mij kiplekker en vind het erg fijn dat ik bijna de hele familie zie. Terwijl ik de eerste hijsen van mij sigaret neem, en me erg vrolijk voel, kwam ik tot een punt. Langzaam kwam er een emotie los waarin ik geen sturing kon geven. Er rolde een dikke traan over mijn wang, en er volgden snel meer. Zacht gezegd barstte ik in tranen uit, maar waarom? hoezo? waar slaat dit op? hoe kan dit nou? De tweede broer komt naar buiten omdat hij mij van binnenuit wel gezien heeft. Hij komt bij mij staan en zegt dat Dennis de berg op is. dat weet ik ook wel, en zeg dat ik het even zwaar heb. De broer vraagt of alles oke is en troost mij intussen. Op zijn schouder hangend heb ik geen controle meer over mijn emoties. Er was sprake van een intense beleving die de broer goed aanvoelde. De broer blijft er nog stevig onder ondanks mijn uitbarsting. Heb nog nooit zoiets gehad. De aantal keren dat ik gehuild heb is op 1 hand te tellen. Dit kwam volledig uit het niets! Ik vind dit een eerlijke manier van uiting, en kan niets anders dan toegeven. Nog steeds snap ik niet helemaal waarom ik zo erg moest huilen. Maar snap wel wat het is als je onderbewustzijn spreekt! Ik kan weer een beetje fatsoenlijk ademen, en we gaan naar binnen. Tenslotte vriest het een beetje buiten. Zodra ik in de huiskamer kom, zie ik dat de oudere mannen wat snotterig zijn. De hele familie had waarschijnlijk voor het raam gehangen toen wij buiten stonden, en voelde de emotie ook. Zij waren ook wel even stil en ik troostte de oudere mannen. Later deden we Koreaanse spelletjes, en bestudeerden de Geoje Map(fonetisch=Koodjee) Hebben toen familiefoto's gemaakt, veel gelachen, rond 12uur naar het appartement en slapen. Morgen weer een nieuwe dag. 
Reacties